εύσημος

-η, -ο (ΑΜ εὔσημος, -ον

Α και εὔσαμος, -ον)

λαμπρός, ξεχωριστός, γεμάτος δόξα (α. «τὴν εὔσημον ταύτην ἡμέραν» β. «εὔσημον πῡρ»)

νεοελλ.

το ουδ. ως ουσ.

το εύσημο ή τα εύσημα

διακριτικό σημάδι, τιμητική αναγνώριση

μσν.

(για υπηρέτη) αυτός που εκτελεί αμέσως τις εντολές που τού δίνει με σήματα ή με νεύματα ο κύριός του

μσν.-αρχ.

1. ένδοξος, φημισμένος («μεγαλόφωνος κῆρυξ καὶ εὔσημος»)

2. (για ήχο) καθαρός, ευκρινής

αρχ.

1. εκείνος που ξεκινά με καλά σημεία, ο ευοίωνος

2. ευδιάκριτος, αυτός τον οποίο βλέπει κανείς καθαρά

3. ευανάγνωστος, σαφής

4. ολοφάνερος, οφθαλμοφανής

5. ευκολονόητος, σαφής

6. (για ένδυμα) με ωραίες άκρες, με καλοραμμένες άκρες.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + -σημος (< σήμα), πρβλ. επί-σημος, πολύ-σημος].